Deze morgen reden we voor de laatste keer met onze rammelfiets naar onze Surinaamse stageschool. We zouden vandaag nog enkele materialen afgeven en afscheid nemen van alle leerkrachten en van de kinderen. Ik moet toegeven dat het me een raar gevoel gaf. Sinds eind februari zijn we bijna elke dag op deze school geweest. Het is alsof ik één grote familie moet achterlaten hier in het heerlijke Suriname.
Hier een kort overzicht van het afscheid:
Toen we in elke klas nog even afscheid namen, kregen we van enkele mentoren een cadeautje.
Goed dat we op voorhand lazen dat je in Suriname nooit direct een cadeautje mag uitpakken. Zoals het hier hoort, namen we de cadeautjes in ontvangst en pakten we ze later pas uit :)
Ook van drie leerlingen uit 5B kreeg ik een cadeautje. In de verpakking zat een briefje voor de leerlingen in België en ... enkele zelfgemaakte sieraden die ik met plezier zal dragen!
Ook wij kwamen niet met lege handen naar de school. Voor de directie hadden we Belgische pralines in petto en onze stageklassen (4A, 4B, 5A en 5B) trakteerden we op snoepjes.
Het voelde raar om afscheid te nemen van de kinderen. Ik heb hier zo'n fijne tijd met ze gehad, het is lastig om te weten dat ik ze nooit meer zal zien.
Ik was dan ook ontroerd toen ze zeiden dat ze ons hier zullen missen. Sommigen riepen nog 'Niet gaan juffrouw Katrien en Laurine, jullie moeten in Suriname blijven!'
Op de foto enkele enthousiastelingen uit 5B.
Hiernaast een foto met juf Grachel, één van de mentoren waar ik een goede band mee heb. Onlangs gingen we nog bij haar thuis eten en vertelde ze ons veel over de Surinaamse cultuur.
Ik zal me haar nog lang herinneren en wie weet komt ze een keertje langs als ze nog eens naar Nederland gaat.
Op de achtergrond Luo (uitgesproken als Leo), die altijd te vinden is voor een foto.
Hier staan we beiden op de foto met één van de mentoren van Laurine. Juf Beverley zal ons vast en zeker bijblijven!
Met juf Saskia (mijn mentor van 4B) hadden we beiden ook een goede band.
Bij haar gingen we in de paasvakantie iets eten voor haar verjaardag. Die dag maakten we ook kennis met haar familie.
Afscheid van de school ...
Nadat we elke klas en leerkracht hadden gegroet, was het tijd om definitief afscheid te nemen.
Nog even een laatste foto en ...... vaarwel Petuniaschool! Het is een boeiende, leerrijke ervaring geweest om hier te mogen staan.
Nu nog de studies in België afronden en dan komt het einde in zicht, of zal ik zeggen het begin! Ik ben er van overtuigd dat deze ervaring me sterker heeft gemaakt en kan niet wachten om er in België stevig in te vliegen.
O.S. Petunia: je zal altijd in mijn hart zijn!
En om het met jouw woorden te zeggen: Het geheim van succes ligt in het doorzettingsvermogen!
- K-
zelfs ik werd een beetje emotioneel van dit te lezen x
BeantwoordenVerwijderenSchoon zoveel warmte !!
BeantwoordenVerwijderen